Gazetecinin Dostluğunu Kazanmak

Gazeteciliğin, olayı abartmaktan çok bilgi aktarmak olduğunu hala öğrenememiş olanlar klasik anlamda sağa sola sataşarak ve bazen de efelenerek yayıncılık yapmayı sürdürüyorlar. Her gün yeni bir kabadayılık örneği verilerek toplumu heyecanlandıranlar akılları sıra kamuoyu oluşturmaya devam ediyorlar.

Gazeteciliğin bir moral mesleği olduğu ve paradan daha çok itibarın önemli olduğunu unutanlar geçtiğimiz son on yıl içinde pahalı hediye almaktan kaçınmadıkları gibi muteber konuk olarak özel davetlere katıldıkları bir yana bazıları da aracılık yapmakta ve çağın kurallarına uygun şekilde ekonomilerini güçlendirmekteydiler.

Bir kişi veya kurum neden gazeteciye ücret öder diye sormak gereğini duyuyoruz, bu ya kişinin tanıtımını yapmak veya kurumun  pr'ını yapmak olabilir, bilinen veya öğrenilen bazı bilgilerin saklanmasına yönelik kazanç haline dönüştürülebilir. İkinci yol tehlikeli olanıdır. Halkın bilgilendirilmesi ve kamuoyunun yanlış güçlendirilmesi haline dönüştüğü için sakıncalıdır, yaratacağı bunalımı ilerde önlemek şansı da olmayabilir. Buna karşılık kişinin veya kurumun tanıtımı için alınan paraları artık bir hizmet bedeli olarak kabul edenler hayli fazladır.

Hakimlerin avukatlık yapamayacağını , yani iki görevi bir arada sürdürmenin mümkün olamayacağını bilmekle gazetecinin bir grubun adamı olmak arasında fazla fark yoktur. Eskiden gazete sahipleri bu konularda çok hassastı, tartışmalı bir haberde muhabirin cezalandırılması veya işten çıkarılması gerekirdi.

Gazetecinin dostluğunu kazanmak güç, ona para vermek zor olmalıdır. Aksi takdirde gazetecinin kamuoyu sözcüsü olması düşünülemez. Bu gerçeği öğrenemeyenlerin yükselen değerlerden söz etmesi gülünçlükten öte bir şey değildir.

İğneyi kendine batırmasını bilmediğimiz sürece gazetecilik tartışılır olmaya devam edilecektir. Ancak bu arada özelliğini kaybetmeye yönelmiş basın dünyamızın yine de önemli bir fonksiyonu bilerek veya bilmeyerek yerine getirdiğini de söylemek hakşinaslık olacaktır.

Gazetecilik gazete sahipliğini karıştırdığımız sürece gazetecilerin ücretli memur haline gelmesinden rahatsızlık duymayacak bir yapı oluştuğu için kimse 29 gazeteciyle meşgul değildir. Halbuki bu arada onları da tanımak görevimizdir.

24 Ağustos 1993